Christmas à la Carte | Ron Krijnen - Finitouch Interieurbouw

Amersfoort, woensdag 13 december 2023

Het ondernemersverhaal van Ron Krijnen van Finitouch:

‘𝑨𝒏𝒏𝒐 2023 𝒅𝒆𝒏𝒌 𝒊𝒌: 𝒍𝒂𝒂𝒕 𝒎𝒊𝒋 𝒎𝒂𝒂𝒓 𝒐𝒑 𝒉𝒆𝒕 𝒐𝒏𝒅𝒆𝒓𝒔𝒕𝒆 𝒕𝒓𝒆𝒆𝒕𝒋𝒆 𝒛𝒊𝒕𝒕𝒆𝒏.’

In ‘Christmas à la Carte’ kijken we terug op 2023 met bijzondere ondernemers. Ron Krijnen (61) staat liever niet op de voorgrond. Want, zo zegt hij met nadruk, hij is niets zonder de medewerkers in zijn succesvolle bedrijf Finitouch. Toch kregen we hem zover om aan te schuiven in de magische sfeer van Grand Café De Kromme. Want Ron heeft als mens en ondernemer een bijzonder verhaal te vertellen. Een verhaal dat het waard is om te delen. Ga zitten voor een monoloog van een man met een inspirerende kijk op het leven.

Familie
‘Mijn vrouw Gerda zei ooit: ons bedrijf is een grote familie. En iedereen die hier werkt, wordt daarin opgenomen. Zo zien we het nog steeds. Leuk dat je hier bij mij zit, maar je zou eigenlijk moeten praten met de mensen achter mij. Ik ben niets zonder hen. Zij geven mij kracht, inspiratie, warmte. En zij bepalen de onderneming. Bij een feestje hou ik me altijd op de achtergrond. Je kunt met je borst vooruit staan, maar kijk eens om. Dan pas zie je degenen die je door dik en dun steunen. De mensen die hier elke ochtend binnenkomen, van de monteurs tot de schoonmakers, dat zijn mijn echte vrienden.’

“𝑰𝒌 𝒘𝒂𝒔 𝒗𝒓𝒐𝒆𝒈𝒆𝒓 𝒆𝒆𝒏 𝒉𝒆𝒆𝒍 𝒈𝒆𝒅𝒓𝒆𝒗𝒆𝒏, 𝒔𝒐𝒎𝒔 𝒛𝒆𝒍𝒇𝒔 𝒏𝒂𝒂𝒓 𝒎𝒂𝒏𝒏𝒆𝒕𝒋𝒆.”

Pispaal
‘Tuurlijk, ik ben dit bedrijf begonnen. Ik was vroeger een heel gedreven, soms zelfs naar mannetje. Heb een lastige jeugd gehad, was thuis de pispaal. Mijn vader had losse handjes en zei vaak: jij wordt niks, uiteindelijk zullen ze je in de goot vinden. Op school waren ze het daar wel mee eens. Ik heb daar voor mijn gevoel altijd tegen moeten knokken. Wilde bewijzen dat ik geen nietsnut was. Ik ben op heel jonge leeftijd uit huis te gaan om het zelf te gaan doen.’

Sjouwen
‘Mijn eerste baantje was bij een steenfabriek. Ze zochten iemand die kon sjouwen en opruimen. De eigenaar van het pand zag mij een jaar lang door weer en wind bezig en vroeg of ik bij hem wilde komen werken. Een heel groot turnkey bedrijf met een kleine tak in meubelbouw. Daar ben ik begonnen in de fabriek en doorgegroeid van tekenaar tot werkvoorbereider tot bedrijfsleider. Toen dat bedrijf failliet ging, ben ik op mijn 23ste voor mezelf begonnen. Ik kon wat machines overnemen en heb een pandje in Bunschoten-Spakenburg gehuurd voor weinig. Mijn eerste werknemer daar, André, werkt nog steeds bij ons.

“𝑾𝒆 𝒗𝒆𝒓𝒌𝒐𝒄𝒉𝒕𝒆𝒏 𝒐𝒏𝒔 𝒉𝒖𝒊𝒔 𝒆𝒏 𝒉𝒆𝒃𝒃𝒆𝒏 4,5 𝒋𝒂𝒂𝒓 𝒊𝒏 𝒆𝒆𝒏 𝒄𝒂𝒓𝒂𝒗𝒂𝒏 𝒈𝒆𝒘𝒐𝒐𝒏𝒅. 𝑾𝒆 𝒘𝒆𝒕𝒆𝒏 𝒘𝒂𝒕 𝒕𝒆𝒓𝒖𝒈 𝒈𝒂𝒂𝒏 𝒏𝒂𝒂𝒓 𝒅𝒆 𝒃𝒂𝒔𝒊𝒔 𝒊𝒔.”

Geluk
‘In 1992 hebben we een heel slechte tijd gekend. De bank trok de stekker eruit. Mijn vrouw en ik hebben ons huis verkocht en 4,5 jaar in een caravan gewoond. We weten dus ook wat terug naar de basis is. Maar hier, in ons pand aan de Algolweg hebben we het al sinds 1996 hartstikke goed. Tijdens de onderhandelingen zeiden de vorige eigenaren: dit pand geeft je geluk. En dat is helemaal uitgekomen. We hebben de mooiste tijden meegemaakt. Met onze mensen, met onze klanten. We doen geen koude acquisitie, gaan voor relatiebeheer. Niet te snel groot worden, meegroeien met de markt en proberen het leuk te houden. Dat is altijd gelukt. Iemand die daar een belangrijk aandeel in heeft, is Ed. Hij werkt al meer dan 30 jaar bij ons en is van leerling-tekenaar naar directeur gegroeid. Ed is altijd mijn steun en toeverlaat geweest, ook in slechte tijden was hij er altijd. Zonder hem waren we nooit zover gekomen.’

Ruimte geven
‘Met Finitouch Interieurbouw maken we maatwerk meubilair, met ons andere bedrijf Skript meer standaard meubilair. Ik probeer onze medewerkers binnen die bedrijven veel ruimte te geven. Vroeger vond ik het moeilijk om los te laten, maar nu sta ik versteld van het innovatieve denken van jonge generaties. Als we dankzij die innovaties meer rendement behalen, vloeit een aanzienlijk deel van de extra inkomsten terug naar de mensen. Een feestje, teambuilding, samen eten. Maar ook: denken aan de medemens. Een goed doel steun je niet eens per jaar, maar structureel. We planten maandelijks 100 bomen, hebben een leeuw geadopteerd, steunen stichting AAP, KIKA, UNICEF, Helden van de Zorg. Elk jaar kiezen we een maatschappelijke organisatie waar we gratis meubels voor maken, die onze medewerkers in hun vrije tijd plaatsen. Als je de overdracht doet en die blije gezichten ziet, omdat je iets geeft waar ze echt iets aan hebben, dan is dat waanzinnig.’

“𝑾𝒆 𝒉𝒆𝒃𝒃𝒆𝒏 𝒆𝒆𝒏 𝒎𝒐𝒐𝒊 𝒆𝒏 𝒈𝒆𝒛𝒆𝒈𝒆𝒏𝒅 𝒍𝒆𝒗𝒆𝒏, 𝒉𝒂𝒓𝒅 𝒈𝒆𝒘𝒆𝒓𝒌𝒕 𝒆𝒏 𝒉𝒆𝒕 𝒈𝒆𝒍𝒖𝒌 𝒈𝒆𝒉𝒂𝒅 𝒅𝒂𝒕 𝒘𝒆 𝒈𝒆𝒍𝒅 𝒉𝒆𝒃𝒃𝒆𝒏 𝒗𝒆𝒓𝒅𝒊𝒆𝒏𝒅. 𝑫𝒂𝒏 𝒎𝒐𝒆𝒕 𝒋𝒆 𝒐𝒐𝒌 𝒌𝒖𝒏𝒏𝒆𝒏 𝒅𝒆𝒍𝒆𝒏.”

Delen
‘Van jongs af aan help ik graag. Tuurlijk ben ik ondernemer en denk ik aan geld verdienen. Want je kunt alleen delen als je iets hebt. Mijn vrouw en ik hebben altijd om ons heen gedacht. We hebben een mooi en gezegend leven, hard gewerkt en het geluk gehad dat we geld hebben verdiend. Dan moet je ook kunnen delen. Toch heb ik jarenlang ook het level van mijn leven willen verhogen. Steeds luxer, steeds meer. Daar ben ik inmiddels wel van teruggekomen. Want wat heb je uiteindelijk echt nodig? Alleen maar steun en liefde. Als wij met z’n tweeën door de woestijn lopen en elkaar steunen, dan komen we ver. Maar als we allebei ons eigen pad kiezen, vallen we twee kilometer verder allebei neer.’

Koesteren
‘Tijdens een reis door Zuid-Amerika gingen mijn ogen open. Ik deed daar met vrienden dorpen aan waar ze weinig hebben, maar allemaal met een glimlach rondlopen. Mensen onderhouden elkaar, vormen een gemeenschap. En ze zijn allemaal blij! Meer dan ooit kwam ik daar tot het besef dat je moet koesteren wat je liefde schenkt. En geef dat terug. De liefde vanbinnen, de warmte vanuit je hart. Aandacht, een luisterend oor. Mensen worden niet blij van een groot cadeau, maar van de attentie. Het gaat om het idee dat je aan iemand denkt.’

Oog voor morgen
‘In 2002 hebben mijn vrouw en ik een molen in Nijkerk gekocht, De Hoop. We reden daar altijd al langs en onze zoons waren er gek van. We hebben de molen in oude staat teruggebracht. Nu is het erfgoed, maar een molen had vroeger een belangrijke functie in de voedselvoorziening van dorpen. Een heel mooi systeem. En die molen draait dus gewoon op de wind, daar hebben we niets voor nodig. Dat inspireerde ons tot de energietransitie in ons bedrijf. Daar zijn we 12 jaar geleden mee begonnen. Nu ben ik trots als ik ’s ochtends aan kom rijden. We zijn dankzij 1300 zonnepanelen en 5 windturbines op ons dak al 7 jaar energieneutraal en 6 jaar van het gas af. En dat voor een productiebedrijf. Iedereen zei: je bent knettergek. Maar we hebben de hele investering al terugverdiend. Het belangrijkste: we brengen ons oog voor morgen en de aarde in de praktijk.’

Downsizen
‘Onze maatschappij is gebaseerd op groei. Als we allemaal een tikkie terug doen, iets downsizen, dan denk ik dat we gelukkiger worden en de samenleving mooier wordt. Ons bedrijf had tien keer zo groot kunnen zijn, maar ik heb dat nooit geambieerd. Ik heb het altijd belangrijker gevonden dat ik iedereen in het bedrijf goed kende. Als je dat punt voorbij bent, kom je los te staan. Dat zit niet in me. Joh, je zou hier straks eens moeten kijken. Dan is het hele bedrijf omgetoverd in kerstsferen. Elk bureau is aangekleed, er is bijna geen werkruimte over, haha. Heerlijk, het kerstgevoel. Ze zeggen dat ik er thuis minder aan doe. Maar dit is mijn thuis. Dit is onze familie. En volgens mij zien de mensen dat ook zo.

Kwispelen
‘Ik kan enorm genieten van de ontwikkeling van mensen. Zoals ik ook enorm geniet van de no-nonsense gesprekken bij de molen, de koetjes en kalfjes. Dat is toch het leukste wat er is? Je kunt multimiljonair zijn, maar dan zit je in zo’n groot huis tegen planten te praten. Ik wil straks in een tiny house wonen, maar wel met ruimte om me heen. Ik hou van dieren en van groen. We hebben 7 honden. Mensen zeggen: is dat niet veel? Interesseert me niets. Vanaf het moment dat ik wakker word, is er blijdschap. Je kunt alles kopen, maar het kwispelen van een staart niet.’  

Tevreden
‘Elke dag kan je laatste zijn. Als onze lieve heer morgen een interieurbouwer nodig heeft, kan hij me zomaar halen. Maar ik heb altijd gezegd: de dood kan best wel mooi zijn. Ik denk niet dat we straks op een wolkje lopen, maar wel dat je geest doorleeft in rust. Dat is een mooie gedachte. Tot die tijd wens ik dat ik kan blijven wie ik ben. Ik ben tevreden met wie ik ben geworden. De eerste dertig jaar van mijn leven wilde ik zo hoog mogelijk de trap op. Nu denk ik: laat mij maar op het onderste treetje zitten. Je moet het omdraaien in het leven, dat maakt alles mooier.’

Wil je Ron een reactie geven? Dat kan via ron@finitouch.nl