LID WORDEN'Wat er echt toe doet...'
Mijn vader is gestorven.
Van de stilte van ziekenhuisgangen en het ritme van machines
die nog iets vast probeerden te houden, is het nu voorbij. Toch gebeurt er iets
bijzonders: alles wordt helder.
Niet in woorden, maar in gevoel.
Alsof het leven letterlijk en figuurlijk op de rem trapt en
vraagt: “Waar maak je je eigenlijk druk om?”
De dingen waar ik vorige week nog volle aandacht voor had,
omzet, projecten, plannen, meningen, verschuiven ineens naar de achtergrond. Ze
zijn niet onbelangrijk, maar ze blijken niet wezenlijk. En dat is een
verschil dat ervaar ik nu fysiek en echt.
Er is iets vreemd kalmerends aan de dood.
Niet de fysieke aftakeling, die is hard. Maar de eerlijkheid
ervan. Er is geen ruimte meer voor schijn, geen maskers, geen uitvluchten.
Wat overblijft, is puur: liefde, aanwezigheid, herinnering
en een soort stille waarheid dat alles eindig is en dat precies dát het leven
waarde geeft.
Ik merk dat ik direct nog eerlijker kijk naar mensen.
Naar hun pogingen om het goed te doen, hun angsten, hun
drang om erbij te horen of succesvol te zijn.
We zijn allemaal onderweg, allemaal tijdelijk, allemaal
zoekend naar betekenis in de tijd die ons gegeven is.
Mijn vader heeft me nooit geleerd hoe te sterven.
Maar nu, onbedoeld, leert hij me waarvoor te leven.
Niet voor status. Niet voor cijfers.
Maar voor verbinding. Voor integriteit. Voor momenten die je
niet kunt meten, maar wel kunt voelen.
Ik betrap mezelf erop dat ik vaker stilsta.
Bij een gesprek. Een blik. Een herinnering.
En dat ik me afvraag: ‘Als het morgen stopt, is dit dan de
manier waarop ik wil dat mensen me herinneren?’
De dood is confronterend, maar ze heeft een vreemd talent om
het leven te zuiveren.
Ze stript alles wat overbodig is.
Ze haalt de ruis weg.
En wat overblijft, is waarheid.
Ik denk aan alle keren dat ik mezelf verantwoordelijk heb
gemaakt om te presteren, een stap hoger te klimmen op de ladder.
En nu ik mijn vader overleden is, besef ik: de hoogste trede
is niet het succes, het is rust met jezelf en er zijn voor je kern!
De wetenschap dat je er bent geweest op een manier die ertoe
deed.
Dat je iets hebt achtergelaten wat groter is dan jijzelf.
Mijn vader was geen man van grote woorden.
Hij handelde, werkte, zorgde.
En precies daarin ligt zijn nalatenschap: eenvoud,
betrouwbaarheid, trouw.
Hij liet zien dat betekenis niet altijd schuilt in
grootsheid, maar in consistentie.
In het elke dag doen wat juist is, ook als niemand kijkt.
Het relativeren dat nu vanzelf komt, voelt niet als afstand
nemen. Het voelt als thuiskomen.
Het is alsof je na jaren van jagen eindelijk stilstaat en
denkt: dit was het dus, het ging nooit om meer, maar om dieper.
Er is een zin van Viktor Frankl die ik steeds terug hoor in
mijn hoofd:
“Tussen stimulus en respons ligt een ruimte. In die ruimte
ligt onze kracht om te kiezen.
In onze keuze ligt onze groei en onze vrijheid.”
Misschien is dat het ultieme geschenk van dit moment waarin
alles weer scherp wordt.
Waarin je herkent wat echt telt.
En waarin je besluit hoe kort of lang je nog hebt om
voortaan vanuit die helderheid te leven.
Maar vreemd genoeg voelt het overlijden niet alleen als een
einde.
Het voelt ook als een uitnodiging.
Om mijn leven met meer aanwezigheid, aandacht en waarheid te
leven.
Want uiteindelijk draait het niet om hoeveel je hebt
bereikt, maar om wie je bent geworden.
En dat besef, hoe pijnlijk ook, is misschien wel het mooiste
afscheidscadeau dat hij me kon geven.
Maurice Hoogendoorn
Business coaching met resultaat als uitgangspunt
Reageren? Dat kan via m.hoogendoorn@mauricehoog.nl
