Column Bert van Weert - Happy X-mas

 

‘Zeg, ik zie hier toch wel heel veel dezelfde mensen’, legde de directeur op tafel toen hij zijn ogen langs het ledenbestand liet glijden tijdens een zakelijke bespreking. ‘Wat gaan we daar precies aan doen?’ Vaak beter dan in Den Haag voelen veel bedrijven de tijdgeest goed aan. Ze willen inclusiever. Multicultureler. Toegankelijker.

Enerzijds zijn ze daarmee natuurlijk praktisch. Ik hoor het Angela Merkel nog zeggen: ‘Wir schaffen das’. Om de economie draaiende te houden zijn arbeidskrachten nodig en hun wieg heeft niet altijd in Nederland gestaan. Dat betekent dat je een aantrekkelijke werkgever wilt zijn, de brug wilt slaan. Aan de andere kant is het wrang om te zien hoe slecht we in staat blijken om bruggen te bouwen. Willen we niet, kunnen we niet of weten we niet hoe?

Mogelijk begeef ik me hier op glad ijs, maar zo tegen de kerst neem ik de gok. Ons asielbeleid stoelt in de kern op het verkeerde principe dat je die mensen opsluit in een opvang en ze isoleert van de samenleving. Natuurlijk kunnen we niet eindeloos mensen laten instromen, maar neem dan sneller een beslissing.

Het feit dat kinderen nu - in afwachting van hun lot - niet naar school mogen en stilstaan in hun ontwikkeling. Of dat vaders en moeders naar hun navel staren: het is totale waanzin. En dat terwijl ze, anders dan vroeger, geweldige kennis meenemen. Maar ze mógen dus niet. Niemand kan in de toekomst kijken. Velen hebben huis en haard niet voor hun lol verlaten en willen uiteindelijk terug. Dat kan, maar laat ze ondertussen wel meedoen. Dat scheelt ook nog eens een bak aan leefgeld. Nu creëren we de ‘wij’ en de ‘zij’. De historie heeft helaas meermaals uitgewezen dat dat vroeg of laat fout afloopt.

Maar hoeveel verschillen we nu eigenlijk van elkaar? In de basis hebben we allemaal dezelfde mensenwensen. Een groot Amersfoorts productiebedrijf besloot de stoute schoenen aan te trekken. Het telt inmiddels Turkse, Syrische, Griekse, Marokkaanse en Oekraïense werknemers. Ik mis er geheid een paar, maar die maken het verhaal niet anders. Sommige communiceren er in het begin met handen en voeten, maar de ‘melting pot’ werkt. En heel bijzonder: het kerstfeest bij het bedrijf heeft er een totaal andere invulling door gekregen. Dankbaar als de medewerkers waren, besloten ze voor elkaar en hun Nederlandse collega’s te koken en iedereen ervan te laten proeven. Kinderen kwamen mee, ze hielpen met van alles en er was veel te vertellen. Als kers op de taart werden een viool en een mondharmonica tevoorschijn getoverd. Begeleid op een in de hoek opgestelde piano en met stemmen als nachtegalen, vulden de prachtige klanken de kantine. Deze had de directie even niet zien aankomen, maar één ding is zeker: hun multiculturele brug werd die avond gebouwd.

Tuurlijk, je moet die stap wel allebei willen zetten. Maar het werd zo’n doorslaand succes dat deze multiculturele kerstmaaltijd traditie is geworden. Het paste ook eigenlijk heel erg goed bij het oer-Hollandse familiebedrijf. Dus nogmaals: hoeveel verschillen we nu eigenlijk van elkaar…

Tijdens mijn werk als interim communicatieadviseur komen de marketeers gelukkig ook niet meer uit een malletje. Zo werk ik intensief samen met een Vietnamese jongen, wiens ouders voor het regime gevlucht zijn naar China. Z’n hele familie is uitgewaaierd over Europa en Australië, maar het brengt hem niet van zijn pad. Met een dikke masteropleiding bouwt hij hier zorgvuldig z’n toekomst verder op. Flegmatiek en superslim. Hij heeft aan een half woord genoeg en wil zijn partij meeblazen. Wie goed tussen de regels door luistert, weet waar hij vandaan komt. Het heeft hem tot op het bot gemotiveerd. De grapjes die we maken over onze culturele verschillen zijn hilarisch. Ik bedoel maar te zeggen: laten we een andere achtergrond niet zien als een bedreiging, maar vooral als een verrijking. Wie bang is zichzelf te verliezen, heeft al verloren.

Nederlanders hebben alle zeeën bevaren en altijd van alles meegebracht, zoals koffie en thee. Tsja. En hoe Nederlands zijn een patatje saté of kapsalon eigenlijk? Zou het geen grove ontkenning zijn van onze open samenleving als we daar nu ineens heel ingewikkeld over gaan zitten doen?

Ik wens je een kleurrijk jaar, blijf lachen en zorg een beetje voor elkaar!

Bert van Weert

eigenaar van Addictions en voorzitter van de Masters of Business